నలిగిపోతున్నారు..నానా కష్టాలు పడుతున్నారు!
`మధ్య తరగతి జనం కన్నీళ్లు దిగమింగుకుంటున్నారు
`కడుపారా ఏడ్వలేరు..పది మంది ముందు పలుచన కాలేదు
`కడుపు కాలుతున్న, కడుపు నిండా తిన్నామని చెప్పుకుంటారు
`పస్తులున్నా ఆకలి కేకలు వేయలేరు
`బతకలేక చితికిపోతున్నారు
`బతికిండగానే నరకం చూస్తున్నారు
`కిరాయికి వుండలేరు…సొంతిళ్లు కట్టుకోలేరు
`పల్లెల్లో పని లేదు, పట్నంలో కూలి సరిపోదు
`వచ్చిన ఆదాయం ఏ మూలకు సరిపోదు
`ఎంత ఖర్చు చేసినా కాళ్లు వారసాపుకునేంత ఇల్లు దొరకదు
`బతకలేం బాబోయ్‌ అంటున్న మధ్యతరగతి
`అటు ధరలు, ఇటు పన్నలు
`సంపాదన మూరెడు..ఖర్చు బారెడు
`నెలనెల అప్పులు…నెలాఖరున పస్తులు
`బైటకు చెప్పుకోలేక మధ్య తరగతి అవస్థలు
`పరువు కోసం పాకులాట…బతుదెరువు చాలక యాతన
`సంపాదన నెలల మధ్యలోనే హరతి కర్పూరం
`ఎంత పొదుపు చేద్దామనుకున్నా చాలీచాలని వేతనం.
`పని చేస్తేగాని పూట గడవదు
`ఈ రోజు సంపాదనలో రూపాయి రేపటికి మిగలదు
`మధ్య తరగతి సమస్యలు పార్టీలకు పట్టవు
`పాలకులకు అసలే పట్టవు. పేదల బతుకులు మారవు
`పెరుగుతున్న ధరలు…నెలాఖరున అప్పులు
`సగటు వ్యక్తి వీపు మీద మోయలేని భారాలు
పేదోడి బతుకులు పెరగవు. పెద్దోడి బతుకులు తరగవు. మధ్య నలిగిపోయేది మధ్య తరగతి వాడే..కష్టాలు, నష్టాలు మోసేది ఆ మిడిల్‌ క్లాస్‌ వాడే అని పెద్దలన్నారు. అందుకే మధ్య తరగతి ప్రజలు ఎప్పుడూ నానా కష్టాలు పడుతూనే వుంటారు. కష్టాలన్నీ ఎదుర్కొంటూనే వుంటారు. ఏ చిన్న సమస్య వచ్చినా పేదోడు దేవుడి మీద భారం అనుకుంటాడు. పెద్దోడు నాకేం తక్కువ. అని ఎదుర్కొంటాడు. కాని మధ్య తరగతి వాడే దేవుడి మీద భారం వేయలేదు. ఎదుర్కొనేందుకు ధైర్యం చేయడు. ఎవరికీ చెప్పుకోలేక సతమతమౌతుంటాడు. కష్టాలు తీరే రోజులు రాకపోతాయా? అని ఎదురుచూస్తుంటాడు. ఆశాజీవిగా బతుకుతుంటాడు. కాని ఎదుగుదల లేకపోగా, కుంచించుకుపోయే జీవితాలను చూసుకుంటూ కుమిలిపోతుంటాడు. తన జీవితాన్ని తానే ప్రశ్నించుకోలేడు. తనను తాను సముదాయించుకోలేడు. ఎందుకొచ్చిన కష్టం రా అని కలత చెందుతూనే వుంటాడు. ఉన్నదాంట్లోనైనా సంతృప్తి పడదామనుకుంటే తరిగిపోతున్న వయసు, చాలీ చాలని సంపాదనతో మరింత వేధనకు గురౌతుంటాడు. అదీ మధ్య తరగతి బతుకు. అయితే గతంలో మధ్య తరగతి వాడిని చీకు చింతలేని బతుకులు అనుకునేవారు. ఉన్నదానితో సంతృప్తిపడుతూ జీవించే వేతన, జీవులు కష్ట జీవులు అని అనుకునేవారు. ఉరుమొచ్చినా, మెరుపొచ్చినా ఎప్పుడూ ఒకేలా వుండే జీవితాలు అని సమాజం కూడా మధ్య తరగతి ప్రశంసిస్తూ వుండేది. చీకు చింత లేని జీవులుగా మాట్లాడుకునేవారు. అటు సంపాదన చాలడం లేదనో, ఇటు పొదుపుతో రూపాయి చేతిలో వుందన్న ఆనందం మధ్య తరగతి ప్రజలకు వుండేది. కాని ఇప్పుడు ఆ కాలం పోయింది. మధ్య తరగతి వాడు చితికిపోవడమే కాదు, ఉతికి ఆరేబడుతున్నాడు. కన్నీళ్లను దిగమింగుకుంటూ బతుకుతున్నాడు. అవి కూడా పక్కవాడికి కనిపించకుండా చూసుకుంటున్నాడు. పైకి గంభీరంగా బతుకుతున్నా, లోలోన కుతకులలాడుకుంటూ బతుకుతున్నాడు. ఒక రకంగా నిత్యం ఆలోచనలతో, వేదించే సమస్యలతో రోగాల పుట్ట కూడా అవుతున్నాడు. అన్ని రకాలుగా దేశాన్ని సాదుతున్నాడు. తాను ఆవిరైపోతున్నాడు. ఆకలి ఎంత దహిసున్నా కడుపులో తల పెట్టుకోలేదు. లోపలిబాధలు పైకి కనిపించుకోనివ్వడు. పది మందిలో వున్నా సంతోషంగా వుండలేదు. ఒంటరిగా వుండి నిలబడలేదు. ఏ రకంగా చూసినా మధ్య తరగతి వాడు నేను ఒక మనిషినే అన్న విషయాన్ని రోజు రోజుకూ మర్చిపోతున్నాడు. తన బాధలను చూసి కడుపార ఏడ్వలేడు. పది మంది ముందు పలుచన కాలేదు. కడుపు చింపుకుంటే తన కాళ్ల మీదే పడుతుందని తెలిసిన ఆకలి మేదావి మధ్య తరగతి వాడు. తానే కాదు, తన కుటుంబ సభ్యుల కష్టాలన్నీ ఒక్కడే మోసే వాడు. ఎంతటి విపత్కరమైన పరిసి ్దతులైనా సరే తన కుటుంబ సభ్యులకు కూడా చెప్పకుండా కడుపులో దాచుకుంటాడు. ఏ ప్రశ్నకు సమాదానం చెప్పలేని వాడు. ఎవరినీ నిందించలేని వాడు. కడుపు కాలుతున్నా ఏడుపును ఆపుకుంటూ, ఆనందాన్ని నటించగల గొప్ప ఆశాజీవి మధ్య తరతగి వాడు. రోజుల తరబడి ఆకలి కేకలు కడుపులో వినిపిస్తున్నా, సముదాయించుకుంటూ కాలం గడుపుతున్నాడు. ఒక రకంగా చెప్పాలంటే బతకలేకి చితికిపోతున్నాడు. బతికుండగానే చితికిపోయే పరిస్దితుల్లో మగ్గిపోతున్నాడు. బతికుండగానే నిత్య నరకం చూస్తున్నాడు. ఎందుకు పుట్టించావు దేవుడా అని ఏడుస్తాడే గాని, దేవుడిని కూడా నిందించలేడు. పాపఖర్మల ఫలితమేమే అనుకుంటూ బతుకులీడుస్తుంటాడు. కాలం పరుగెత్తున్నంత వేగంగా పరుగెత్తలేక, అలసిపోతున్నాడు. ఆగమౌతున్నాడు. సమాజాన్ని దాటి ముందుకు వెళ్లలేకపోతున్నాడు. పల్లెల్లో బతకలేడు. అక్కడ గుంట జాగ వున్నా చూసుకొని మురిసిపోయేవాడు. కాని పల్లె లో కూడా గూడు లేక విలవిలలాడుతున్నాడు. పల్లె పొమ్మంటే పట్నం చేరి నానా కష్టాలు పడుతున్నాడు. గతంలో పల్లెల్లో కూడా మధ్యతరగతి వాడు ఎంతో హుందాగా బతికేవాడు. వృత్తిపనులు చేసుకుంటూ కాలం గడుపుకునేవాడు. కాని ఇప్పుడు రైతుకు తప్ప పల్లెలో వృత్తిదారులకు భూములులేవు. కనీసం నిలువ నీడ లేదు. దాంతో ఎటు పోతున్నామో తెలియని అమోయమంలో పడి బతుకులీడుస్తున్నాడు. చాలీ చాలని జీతాలు. వచ్చే ఆ సంపాదనలో అన్నీ సర్ధుకోవాలి. ఆకలి పస్తులను బందువులను చేసుకోవాలి. కిరాయికి వుండలేదు. అది హైదరాబాద్‌ లాంటి నగరమే కాదు, జిల్లా కేంద్రాలైనా, చిన్న చిన్న పట్టణాలైనా సరే ఆకాశాన్నంటున్న కిరాయిలే సగం సంపాదనను ఊడ్చుకుపోతున్నాయి. మధ్య తరగతి వాడికి గతంలో పల్లెల్లో వున్న పని ఇప్పుడు లేదు. కమ్మరి చేసే కుండలు ఎవరూ కొనడంలేదు. చాకలి చేత ఇస్త్రీలు చేయించుకోవడం లేదు. పద్మశాలీల మగ్గం పని చేయడం లేదు. మేర వారి మిషన్‌ తిరగడం లేదు. కమ్మరి కొలిమి ఎప్పుడో పాడుపడి పోయింది. వడ్రంగి పనులు చేసుకునేవారు లేరు. ఏ వృత్తి బతికిలేదు. అక్కడక్కడ వున్నా బతకు సాగడం లేదు. దాంతో పట్నం చేరి గొడ్డు చాకిరి చేసినా సంపాదన అంతంత మాత్రమే అవుతోంది. నగరాల్లో ఖర్చు సంపాదనను వెక్కిరిస్తోంది. ఎందుకంటే మధ్యతరగతి వాడు కూలీ చేయలేదు. పార పట్టలేడు. బస్తాలు మోయలేదు. అంతో ఇంతో చదువున్న చదువుతో జీతం తక్కువైనా పరపతి తగ్గొద్దనుకుంటాడు. అదే మధ్య తరగతికి ఉరిని మిగిల్చుతోంది. దాంతో వచ్చిన ఆదాయం ఏ మూలకు సరిపోవడం లేదు. సగం ఇంటి బాడుగ మింగేస్తోంది. మిగతా సగం పిల్లల చదువుకు ఊడ్చుకుపోతోంది. మిగిలిని ఆ కాస్త నెలంతా సరిపోక ఆకలి తిష్టవేసి వేపుకుతింటోంది. ఎందుకంటే ఇప్పుడున్న పరిస్ధితుల్లో మధ్యతరగతి వాడి జీతం మొత్తం చెల్లించినా, కాళ్లువారసాపుకునేంత ఇల్లు దొరకదు. పెద్దింట్లో కిరాయికి వుండలేడు. దాంతో బతకలేంబాబోయ్‌ అంటూ రోదిస్తున్నాడు. చాలీచాలని జీతాలతో పెరుగుతున్న ధరలను తట్టుకోలేడు. కారం మెతుకులు తినలేడు. ఉన్నదానిలో సంతృప్తిగా తినకుండా వుండలేదు. తనను తాను పోషించుకోలేకోయినా, సంపాదనంతా ఖర్చు చేస్తూ దేశాన్ని సాదుతున్నాడు. దేశానికి పన్నుల మీద పన్నులు కడుతున్నాడు. తన నడుములు విరగ్గొట్టుకుంటున్నాడు. వీపు మీద పన్నులు విమానం మోత మోగిస్తున్నా భరిస్తున్నాడు. ఎందుకంటే మధ్య తరగతి వాడి సంపాద ఎటు కొలిచినా మూరడే వుంటుంది. జీతం వచ్చాక నోట్లను ఎన్ని సార్లు లెక్కించినా ఒక్కరూపాయి పెరగదు. రూపాjైునా పేరుగదా? అని పలు సార్లు లెక్కించుకునే మధ్యతరగతి ప్రజలు ఇప్పటికీ వున్నారు. ఆ ఆశతో బతుకుతున్నారు. పరువు తప్ప దేనిని లెక్కచేయడు. పరువు కోసం పాకులాడుతుంటాడు. ఐన వారు ఎవరొచ్చినా కష్టపడుతున్నానని చెప్పుకోడు. కష్టం గురించి పది మందితో పంచుకోడు. అంతెందుకు తను పడే వేధన , యాతన ఇంట్లో వారికి కూడా చెప్పుకోడు. కుటుంబ సభ్యులు ఏ కోరిక కోరినా చూద్దాం అంటారే గాని, లేదని ఎప్పుడూ చెప్పడు. అదీ మధ్య తరగతి మనస్తత్వం. తన నెల సంపాదన నెల మధ్యలోనే హరతి కర్పూరమౌతున్నా బతుకుపై భరోసాతో సాగుతుంటాడు. వచ్చే నెల బాగుంటుందేమో అని ఆశపడుతూ బతుకుతుంటాడు. చాలీ చాలని వేతనమైనా సరే..ఎలా వున్నారంటే అంతా బాగున్నామనే చెబుతుంటాడు. నిత్యం పని చేస్తేగాని పూట గడవదు. రోజు సంపాదనలో ఇంటికి చేరే సరికి రూపాయి మిగలదు. తెల్లారి జేబు చూసుకుంటే చిల్లి గవ్వ కనిపించదు. మధ్య తరగతి ప్రజల సమస్యలు పాలకులకు పట్టవు. రాజకీయ పార్టీలకు అర్దంకావు. పెరుగుతున్న ధరలు, నెలాఖరున అప్పులు మధ్య తరగతికి అవే ఆస్ధులు. చెప్పుకునేందుకు గొప్పలు. నవ్వుతూ బతకాలిరా..తమ్ముడూ అని పాట పాడుకుంటూ సాగలేదు. పేద వాడి పాట వింటూ నిలబడలేదు. పెద్ద వాడు కారులో పోతూ వింటున్న పాట పూర్తిగా వినిపించక పరుగెత్తైనా వినాలననుకుంటాడు. శక్తి చాలదని ఉసూరు మంటాడు. నిత్యం సమస్యల మంటల్లో మాడి మసైపోతున్నా, మళ్లీ తెల్లవారి ఫెయిర్‌ అండ్‌ లౌలీ పెట్టుకొని అద్దంలో ముఖం చూసుకొని సంబరపడతాడు. అదీ మధ్యతరగతి వాడు..ఆశల తోరణానికి వారసుడు. ఎండిపోయిన మామిడాలు వచ్చే పండుగ దాకా తీసేయ, మళ్లీ పండగెప్పుడు వస్తుందా? అని ఎదరుచూస్తుంటాడు…ఆ ఒక్క రోజైనా పండుగ చేసుకుంటున్నానని సంబరపడిపోతుంటాడు.
